Σχολικά βιβλία χωρίς ἴχνος ἑλληνικό

Ἡ ὕπαρξη καί μόνο ἐπιστημονικῆς ἐργασίας πού ν’ ἀφορᾶ τις ἀξίες πού προβάλλουν τά σχολικά ἐγχειρίδια τῆς Α΄ Δημοτικοῦ, ἦταν γιά μᾶς ἔκ-πληξη. Ποιός ἀσχολεῖται σήμερα μέ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ἀξίες σέ σχέση μέ τήν ἐκπαίδευση; Κι ὅμως, ἐπρόκειτο γιά συμπολίτισσα δασκάλα: ἡ Μαριγώ Δ. Παπανικολάου συνέγραψε τήν “Ποιοτική καί ποσοτική ἀνάλυση τῶν κειμένων τοῦ γλωσσικοῦ μαθήματος γιά τήν Πρώτη Δημοτικοῦ”, μιά ἐργασία πού τόν περασμένο Μάρτιο κυκλοφόρησε ἀπό τίς ἐκδόσεις ΣΠΑΝΙΔΗ. Ἡ μελέτη τῆς κ. Παπανικολάου παρουσιάζει μεγάλο ἐνδια-φέρον, ὄχι μόνο γιατί, ὅπως σωστά γράφει και ἡ ἴδια προλογικά, “οἱ ἀξίες πού προβάλλονται μέσα ἀπό τά ἐγχειρίδια τῆς ἐποχῆς μας θά εἶναι καί οἱ ἀξίες τῶν πολιτῶν τῆς Ἑλλάδας τῶν ἑπόμενων γενεῶν”, ἀλλά καί γιά ἕναν πρόσθετο λόγο. Ἡ ἰδεολογική ἀφετηρία τῆς συγγραφέως εἶναι αὐτή, της κατάφασης στήν πολυπολιτισμικότητα καί στήν ἀντικατάσταση τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν μέ νέες.

Αὐτές πού, στά πλαίσια τῆς Διαπολιτισμικῆς Ἐκπαίδευσης, θά διευκο-λύνουν “τήν συγκρότηση μιᾶς νέας ὑπερπολιτισμικῆς ταυτότητας, τήν ἀνάδειξη τῶν δικαιωμάτων τῶν μειονοτήτων καί τῶν πανανθρώπινων ἀξιῶν”, ὅπως λέει τό συνάφι τῶν εἰδικῶν πού πλημμύρισε τά ἑλληνικά πανεπιστήμια καί ἀπό καθέδρας κα-τακεραυνώνει ὅ,τι ἀπέμεινε ὄρθιο στήν πατρίδα μας. Μέ δεδομένη λοιπόν τήν πολιτική ἀντίθεσή μας, κρί-νουμε πολύ χρήσιμο τό βιβλίο, καθότι μᾶς ἐνδιαφέρουν τά εὑρήματά του κι ὄχι ἀναγκαστικά οἱ ἑρμηνεῖες ἤ οἱ προτιμήσεις τῆς συγγραφέως. Ποιά εἶναι τά εὑρήματα αὐτά;

Στό 1ο τεῦχος τοῦ ἐγχειριδίου γλωσσικῆς διδασκαλίας, ἡ ποσοτική ἀνάλυση ἔδειξε πρώτη προβαλλόμενη ἀξία την …ἀγάπη γιά τά ζῶα (31%)! Ἀκολουθεῖ ἡ ἀγάπη γιά τή φύση με 16%, ἡ παράδοση μέ 11%, ἡ κοινωνική ζωή μέ 11%, ἡ οἰκογένεια μέ 9%, τά ἐπαγγέλματα μέ 6%, ἡ κατοικία μέ 5%, οἱ πολι-τισμοί μέ 3%, ἡ Τέχνη μέ 3% καί ἄλλα διάφορα μέ σύνολο 5%. Κάπου ἐκεῖ μέσα στά διάφορα βρίσκονται ἡ φιλαναγνωσία, ἡ σχολική ζωή, ἡ πατρίδα καί ἡ θρησκεία, ἀμελητέες ποσότητες!

Ἀλλά καί στό 2ο τεῦχος, πάλι προηγεῖται ἡ ἀγάπη γιά τά ζῶα (21%), ἐνῶ πατρίδα καί θρησκεία περιορίζονται σέ 4 σκέτες εἰκόνες (5%). 
Μήπως ἔχουμε συνειδητή καλλιέργεια τῆς σύγχρονης ψύχωσης μέ τά ἀδέσποτα, γιά τά ὁποῖα ὑπάρχει κεί-μενο πού δίνει “γραμμή”; Καί, βεβαίως, πουθενά ἑλληνική σημαία, πουθενά σταυρός. Ἡ εἰκόνα αὐτή δέν μεταβάλλεται σημαντικά οὔτε στό ἀνθολόγιο. Γιά νά μήν ἀναφερθοῦμε στήν ἀντιρατσιστική προσευχή (!) τῆς Θέτας Χορτιάτη, στήν ἀπουσία τῆς πατρικῆς μορφῆς (ὑπέρ τῶν μονογονεϊκῶν οἰκογενειῶν;), στήν ἐπιβλητική παρουσία τοῦ ξερόλα – και προφανῶς ἀλλοεθνοῦς – Σαμπέρ…

Αὐτά δίνουμε ὡς πολιτεία στά ἑξάχρονα ἑλληνόπουλα ἐπί 10 χρόνια. Καί τί εἴπαμε ὅτι περιμέ-νουμε ἀπό τή νέα γενιά;

Αντιφωνητής 27/6/2016