Εκπρόσωποι από σχεδόν 150 χώρες που συναντήθηκαν στο Κιγκάλι της Ρουάντα (Οκτώβριος 2016) κατέληξαν σε μια παγκόσμια συμφωνία για τη μείωση των αερίων του θερμοκηπίου και εν προκειμένω,στον περιορισμό της  χρήσης των χημικών υδροχλωρανθράκων (HFC) που χρησιμοποιούνται σε ψυγεία και κλιματιστικά μηχα-νήματα.

Η συμφωνία,που επιτεύχθηκε έπειτα από ολονύκτιες διαπραγματεύσεις και θεωρείται ορόσημο για την κλι-ματική αλλαγή,χωρίζει τις χώρες σε τρεις ομάδες στις οποίες τίθενται διαφορετικές προθεσμίες για τη μείωση των βιομηχανικών αερίων υδροφθορανθράκων (HFC),που μπορεί να είναι 10.000 φορές πιο ισχυρά από το διοξείδιο του άνθρακα στην εκπομπή αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

«Η τροπολογία και οι αποφάσεις έχουν εγκριθεί»,δήλωσε ο υπουργός Φυσικών Πόρων της Ρουά-ντα,Βίνσεντ Μπιρούτα,υπενθυμίζοντας πως η συμφωνία έλαβε τη μορφή μιας τροπολογίας του Πρωτο-κόλλου του Μόντρεαλ για την προστασία της ζώνης του όζοντος.
«Είναι μια μεγάλη νίκη για το κλίμα.Κάναμε ένα σημαντικό βήμα προς την υλοποίηση των δε-σμεύσεων που διαμορφώθηκαν στο Παρίσι τον Δεκέμβριο,στη διάρκεια της COP21»,ανέφερε σε ανακοίνωσή του ο Ευρωπαίος Επίτροπος για το Κλίμα Μιγκέλ Αρίας Κανέτε.

«Πέρυσι στο Παρίσι υποσχεθήκαμε να προστατεύσουμε τον πλανήτη από τα χειρότερα αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής.Σήμερα συνεχίζουμε σε αυτή την υπόσχεση»,ανέφερε ο επικεφαλής της υπηρεσίας του ΟΗΕ για το περιβάλλον Έρικ Σόλχαϊμ.
Όμως,αντίθετα με τη συμφωνία του Παρισιού,η συμφωνία του Κιγκάλι είναι νομικά δεσμευτική,θέτει πολύ συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα και περιλαμβάνει μια συμφωνία από πλούσιες χώρες να βοηθήσουν τις φτωχές χώρες να προσαρμόσουν την τεχνολογία τους,σημειώνει το Reuters.
Βάσει της συμφωνίας,τα αναπτυγμένα κράτη,περιλαμβανομένων πολλών ευρωπαϊκών χωρών και των Ηνω-μένων Πολιτειών,δεσμεύονται να μειώσουν σταδιακά τη χρήση αερίων σε σχέση με τα επίπεδα του 2011-2013,ξεκινώντας με μια μείωση της τάξης του 10% έως το 2019 και φθάνοντας στο 85% έως το 2036.
Πολλά πλούσια έθνη έχουν ήδη αρχίσει να μειώνουν τη χρήση HFC.
Μια δεύτερη ομάδα αναπτυσσομένων χωρών,μεταξύ των οποίων η Κίνα και οι αφρικανικές χώρες δεσμεύ-τηκαν να αρχίσουν τη μετάβαση το 2024.Μία μείωση 10% σε σχέση με τα επίπεδα του 2020-2022 πρέπει να επιτευχθεί έως το 2029 και να φθάσει το 80% έως το 2045.
Μια τρίτη ομάδα «αναπτυσσομένων» χωρών,που περιλαμβάνει την Ινδία,το Πακιστάν,το Ιράν, το Ιράκ και τις χώρες του Κόλπου,δεσμεύθηκαν να αρχίσουν να παγώνουν τη χρήση αυτών των αερίων το 2028,να τη μειώ-σουν κατά 10% σε σχέση με την περίοδο 2024-2026 έως το 2032 και στη συνέχεια να τη μειώσουν κατά 85% έως το 2047.
Οι HFC χρησιμοποιούνται από τη δεκαετία του 1990 σε αντικατάσταση των CFC (χλωροφθαρανθράκων) που θεωρούνται οι κύριες αιτίες για την καταστροφή της ζώνης του όζοντος.
Όμως,αν θεωρούνται καλοί για το όζον,έχουν αποδειχθεί καταστροφικοί για το κλίμα.Εξ ου και η ιδέα,που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2009,μιας τροποποίησης του Πρωτοκόλλου του Μόντρεαλ για την κα-τάργησή τους.
Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ,ο οποίος ηγήθηκε της αντιπροσωπείας της χώρας του,συναντήθηκε αυτή την εβδομάδα με αξιωματούχους από την Κίνα,την Ινδία και το Πακιστάν.
Η Ινδία,η τρίτη χώρα στον κόσμο σε εκπομπές αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου,είχε ζητήσει να δοθεί περισσότερος χρόνος στις αναπτυσσόμενες χώρες προκειμένου να προσαρμόσουν τη βιο-μηχανία τους.
Πηγή: http://tvxs.gr

Σχόλιο Γιάννη Βασ. Πέππα: Προσωπικά,αμφιβάλλω κατά πόσον αληθεύουν τα περί κλίματος.Θυμηθείτε τον τρόμο για την νόσο των τρελών αγελάδων,την νόσο των πτηνών (που,περιέργως,εξαφανίστηκαν),την τρομο-κρατία τύπου Αλ Κάιντα (που αποδείχτηκε δημιούργημα μυστικών υπηρεσιών) κ.ά.Για να μην μακρυλογώ επαναλαμβάνοντας γνωστές παγκόσμιες αμφισβητήσεις της ανησυχίας της ηγετικής ελίτ του πλανήτη περί του κλίματος (που αυτοί προσβάλλουν),περί της υγείας και της διατροφής (που αυτοί διαταράσσουν με τον έλεγχο της διατροφικής αλυσίδας και της φαρμακευτικής παραγωγής),περί της δημοκρατίας (που παραμορ-φώσεις της εγκαθιστούν,όπου τους βολεύει) και περί των πάντων γενικώς,φρονώ κι εγώ ότι παίζεται το α-πόλυτο θέατρο πάνω στις πλάτες μας,έχοντας ο οικουμενικός πολίτης χάσει την διαλεκτική σχέση του με την πολιτική και με την πόλιν.