Κοπριταριού συνέπειες.
Μια αιμορραγία κρυφή και ύπουλη
Toυ Στάμου Zούλα
Με αφορμή το νεαρό ζευγάρι που μέσω Διαδικτύου έβγαλε στο σφυρί όλα τα υπάρχοντά του, αναζητώντας «μια νέα ζωή» στο Εδιμβούργο, ήλθε ξανά στο προσκήνιο η νέα μετανάστευση. Πολλοί την παρομοιάζουν με το μεταναστευτικό κύμα της μεταπολεμικής περιόδου, όταν περίπου ένα εκατομμύριο Ελλήνων εγκατέλειπε την καθημαγμένη από την Κατοχή και την Εμφύλιο Ελλάδα για να βρει δουλειά στη Γερμανία και σ’ άλλες χώρες του εξωτερικού. Οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης, που τις μέρες αυτές πασχίζουν να πείσουν τα κόμματά τους για την ανάγκη των «νέων μέτρων» (αναπαλαίωση και επέκταση των παλαιών), οφείλουν να εντρυφήσουν σ’ αυτή τη νέα φυγή. Διότι είναι μια από τις πλέον επώδυνες -και μεσοπρόθεσμα επικίνδυνες- επιπτώσεις της σημερινής κρίσης. Και επιπλέον ουδεμία σχέση έχει με τη μεταπολεμική μετανάστευση, που θα μπορούσε να θεωρηθεί λυτρωτική για μια μερίδα ανενεργού πληθυσμού ή ακόμη και μακροπρόθεσμα «αποδοτική» για τη χώρα μας.
Ηλικίας... επιτρέπουσας (και -φευ- της συνακόλουθης εμπειρίας), ας επιχειρήσουμε μια σύγκριση των δύο μεταναστευτικών κυμάτων. Στα μέσα της 10ετίας του ’60 βρέθηκα με μια δημοσιογραφική ομάδα, συνοδεύοντας τον τότε υπουργό Εργασίας Γ. Μπακατσέλο, στη Δυτική Γερμανία. Σκοπός της επίσκεψης ήταν να εξετασθεί ο τρόπος ζωής των περίπου 500.000 μεταναστών μας. Η κατάσταση που βρήκαμε ήταν απερίγραπτη. Δεν ήταν μόνον οι συνθήκες στέγασης και εργασίας που «προσέφεραν» οι γερμανικές βιομηχανίες στους ξένους εργάτες. Εκείνο που κυρίως μας έκανε εντύπωση ήταν η αμάθεια, η άγνοια και ο πρωτογονισμός μιας μεγάλης μερίδας του έμψυχου υλικού που είχαμε στείλει. Οι περισσότεροι είχαν φθάσει στη Γερμανία, απ’ ευθείας από τα ορεινά ή απομακρυσμένα χωριά τους, χωρίς να έχουν γνωρίσει καν βασικές «κατακτήσεις» του πολιτισμού. Οπως π.χ. η τουαλέτα, το λουτρό, η στοιχειώδης καθαριότητα. Κι όμως οι περισσότεροι από τους συμπολίτες μας αυτούς κατόρθωσαν όχι μόνον να προσαρμοσθούν σε μια ξένη χώρα, που στην αρχή τους φαινόταν εχθρική, αλλά συν τω χρόνω άρχισαν να προκόβουν, αναβαθμίζοντας την εργασιακή τους προσφορά ή και δημιουργώντας δικές τους μικροεπιχειρήσεις.
Σήμερα, το έμψυχο υλικό που εκπατρίζεται δεν το επιλέγουμε εμείς, αλλά έμμεσα ή άμεσα οι ξένοι. Και μόνον στον κύκλο των γνωστών μου υπάρχουν αρκετά άτομα, τα οποία έχουν ήδη μετεγκατασταθεί οικογενειακώς στην Ευρώπη, στην Αμερική και στην Αυστραλία. Πρόκειται για τεχνοκράτες και ειδικούς επιστήμονες, οι οποίοι θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά σε μια φάση καταπολέμησης της κρίσης και ανασυγκρότησης. Τους «έδιωξε» η απογοήτευση και η αηδία, γιατί ακόμη και τώρα οι φορείς της εξουσίας εξακολουθούν να δελεάζουν με τα κόκαλα (πλέον) του Δημοσίου κάθε λογής κομματικούς κοπρίτες. Μια δεύτερη κατηγορία νεομεταναστών απαρτίζεται επίσης από επιστήμονες, καθηγητές, γιατρούς, μηχανικούς, κ.λπ., οι οποίοι διαθέτουν διεθνούς κύρους βιογραφικό, βάσει του οποίου γίνονται ασμένως δεκτοί στις χώρες του εξωτερικού. Τέλος, μια μεγάλη μερίδα αποτελούν σπουδασμένοι αλλά άνεργοι νέοι μας, που μεταναστεύουν με την πεποίθηση πως στο εξωτερικό θα βρουν αυτό που τους στέρησε η πατρίδα τους. Δηλαδή δουλειά και προκοπή. Με άλλα λόγια, φίλες και φίλοι, φεύγει το πιο πολύτιμο και χρήσιμο δυναμικό μας. Χάνουμε «το ροκ του μέλλοντός μας», όπως θα ’λεγε και ο Διονύσης Σαββόπουλος...
Σχόλιο: Σήμερα,τρία χρόνια μετά,τα πράγματα όχι μόνο δεν έφτιαξαν,αλλά επιδεινώνονται...
Toυ Στάμου Zούλα
Με αφορμή το νεαρό ζευγάρι που μέσω Διαδικτύου έβγαλε στο σφυρί όλα τα υπάρχοντά του, αναζητώντας «μια νέα ζωή» στο Εδιμβούργο, ήλθε ξανά στο προσκήνιο η νέα μετανάστευση. Πολλοί την παρομοιάζουν με το μεταναστευτικό κύμα της μεταπολεμικής περιόδου, όταν περίπου ένα εκατομμύριο Ελλήνων εγκατέλειπε την καθημαγμένη από την Κατοχή και την Εμφύλιο Ελλάδα για να βρει δουλειά στη Γερμανία και σ’ άλλες χώρες του εξωτερικού. Οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης, που τις μέρες αυτές πασχίζουν να πείσουν τα κόμματά τους για την ανάγκη των «νέων μέτρων» (αναπαλαίωση και επέκταση των παλαιών), οφείλουν να εντρυφήσουν σ’ αυτή τη νέα φυγή. Διότι είναι μια από τις πλέον επώδυνες -και μεσοπρόθεσμα επικίνδυνες- επιπτώσεις της σημερινής κρίσης. Και επιπλέον ουδεμία σχέση έχει με τη μεταπολεμική μετανάστευση, που θα μπορούσε να θεωρηθεί λυτρωτική για μια μερίδα ανενεργού πληθυσμού ή ακόμη και μακροπρόθεσμα «αποδοτική» για τη χώρα μας.
Ηλικίας... επιτρέπουσας (και -φευ- της συνακόλουθης εμπειρίας), ας επιχειρήσουμε μια σύγκριση των δύο μεταναστευτικών κυμάτων. Στα μέσα της 10ετίας του ’60 βρέθηκα με μια δημοσιογραφική ομάδα, συνοδεύοντας τον τότε υπουργό Εργασίας Γ. Μπακατσέλο, στη Δυτική Γερμανία. Σκοπός της επίσκεψης ήταν να εξετασθεί ο τρόπος ζωής των περίπου 500.000 μεταναστών μας. Η κατάσταση που βρήκαμε ήταν απερίγραπτη. Δεν ήταν μόνον οι συνθήκες στέγασης και εργασίας που «προσέφεραν» οι γερμανικές βιομηχανίες στους ξένους εργάτες. Εκείνο που κυρίως μας έκανε εντύπωση ήταν η αμάθεια, η άγνοια και ο πρωτογονισμός μιας μεγάλης μερίδας του έμψυχου υλικού που είχαμε στείλει. Οι περισσότεροι είχαν φθάσει στη Γερμανία, απ’ ευθείας από τα ορεινά ή απομακρυσμένα χωριά τους, χωρίς να έχουν γνωρίσει καν βασικές «κατακτήσεις» του πολιτισμού. Οπως π.χ. η τουαλέτα, το λουτρό, η στοιχειώδης καθαριότητα. Κι όμως οι περισσότεροι από τους συμπολίτες μας αυτούς κατόρθωσαν όχι μόνον να προσαρμοσθούν σε μια ξένη χώρα, που στην αρχή τους φαινόταν εχθρική, αλλά συν τω χρόνω άρχισαν να προκόβουν, αναβαθμίζοντας την εργασιακή τους προσφορά ή και δημιουργώντας δικές τους μικροεπιχειρήσεις.
Σήμερα, το έμψυχο υλικό που εκπατρίζεται δεν το επιλέγουμε εμείς, αλλά έμμεσα ή άμεσα οι ξένοι. Και μόνον στον κύκλο των γνωστών μου υπάρχουν αρκετά άτομα, τα οποία έχουν ήδη μετεγκατασταθεί οικογενειακώς στην Ευρώπη, στην Αμερική και στην Αυστραλία. Πρόκειται για τεχνοκράτες και ειδικούς επιστήμονες, οι οποίοι θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά σε μια φάση καταπολέμησης της κρίσης και ανασυγκρότησης. Τους «έδιωξε» η απογοήτευση και η αηδία, γιατί ακόμη και τώρα οι φορείς της εξουσίας εξακολουθούν να δελεάζουν με τα κόκαλα (πλέον) του Δημοσίου κάθε λογής κομματικούς κοπρίτες. Μια δεύτερη κατηγορία νεομεταναστών απαρτίζεται επίσης από επιστήμονες, καθηγητές, γιατρούς, μηχανικούς, κ.λπ., οι οποίοι διαθέτουν διεθνούς κύρους βιογραφικό, βάσει του οποίου γίνονται ασμένως δεκτοί στις χώρες του εξωτερικού. Τέλος, μια μεγάλη μερίδα αποτελούν σπουδασμένοι αλλά άνεργοι νέοι μας, που μεταναστεύουν με την πεποίθηση πως στο εξωτερικό θα βρουν αυτό που τους στέρησε η πατρίδα τους. Δηλαδή δουλειά και προκοπή. Με άλλα λόγια, φίλες και φίλοι, φεύγει το πιο πολύτιμο και χρήσιμο δυναμικό μας. Χάνουμε «το ροκ του μέλλοντός μας», όπως θα ’λεγε και ο Διονύσης Σαββόπουλος...
Σχόλιο: Σήμερα,τρία χρόνια μετά,τα πράγματα όχι μόνο δεν έφτιαξαν,αλλά επιδεινώνονται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ,τα σχόλια να σχετίζονται με την ανάρτηση και να είναι ευπρεπή.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.